O ile samo słowo design było używane od wieków, bo z włoskiego – designo – oznacza wzór lub rysunek, to znaczenie słowo zmieniło się znacznie na początku XX wieku. Od czasów rewolucji przemysłowej pojawiła się możliwość produkowania przedmiotów na masową skalę. Artyści, architekci i rzemieślnicy próbowali tworzyć przedmioty, które mogłyby znajdować się w każdym domu i miałyby formę, która prezentowałaby wysokie wartości estetyczne i użytkowe. W tamtych czasach rodziła się także reklama, a ludzie odpowiedzialni za design nie wiedzieli nic o potencjalnym konsumencie. Takie badania nadeszły dużo później. Pojawił się za to termin good design, który definiował pożądany przedmiot – dobry produkt, zarówno w sensie użytkowym, jakościowym, estetycznym i moralnym. Good design odnosił się także do ceny i walorów technicznych, łączył te cechy razem. Produkt good design, czymkolwiek by nie był, urządzeniem, meblem, czy wyposażeniem wnętrza, miał być dostępny dla każdego. Przykładem produktu good design jest fotel z podnóżkiem z 1956 roku, zaprojektowany przez Charlesa Eamesa, słynnego architekta i aranżera wnętrz. Mebel został uznany za najwygodniejszy mebel XX wieku. Przykładem dobrego designu jest także cadillac, choć nigdy nie nagrodzony przez wzorników, oraz… lalka Barbie.
Good design i początek wzornictwa
